Romantiek van de rommelige randen

Onkruid, rafelranden.
Wilde bloemen, bermen.
Vol, chaotisch, levendig en wild.
De beleving van de natuur als geheel, beweging. De berm, al die vormen en structuren, de zon die daarop staat , de geuren die dat losmaakt. De juichende blauwe lucht in de zomer.

Na het werken naar waarneming, het natekenen van een plant, zo snel mogelijk naar abstractie. In de monotypes die ik maak, herken je wel vormen van de plant, maar ik maak het beeld zo, dat het meer een geheel is van structuren en ritmes van de planten en hoe ze groeien. Als je een berm of houtwal ziet, zie je een wirwar van bladeren, takken, vormen, niet de afzonderlijke plant.

Dat gevoel, het struweel, de wind door de bladeren, het intieme van een plek, het licht– en schaduwspel.
Toch meer romanticus dan botanicus. Liever beleven dan vastleggen. Liever vrij.

To see the world in a grain of sand and heaven in wild flower
Hold infinity in your hand and eternity in an hour (William Blake)