Blijf even in deze tuin. Zie wie je bent. Luister naar de stilte. Wat je hoort is meer dan woorden. De stilte is een lofzang.
Dit kunstwerk is een plek voor aandacht. In een digitale economie is aandacht het kostbaarste goed. Door apparaten uit te zetten, herwinnen we onze eigen tijd en zijn we weer een analoog mens.

Ik gebruik de symboliek van de tuin; uitgaande van de symboliek van de omsloten Middeleeuwse kloostertuin als toevluchtsoord en heiligdom. De oorspronkelijke betekenis van het woord ‘paradijs’ is: omheinde tuin. Een vredige plek in een chaotische wereld.
In veel religies is de tuin een symbool van de ziel, het innerlijke leven. Om een tuin te onderhouden is tijd en aandacht nodig. een aardse spiritualiteit, de levenskunst van het tuinieren, om tot bloei te komen.

Ik heb een ‘binnentuin’ gemaakt, een plek om tot rust te komen. Dit heeft de vorm gekregen van een doorzichtige cocon. Het doek is katoen met een metaaldraadje erdoor geweven, waardoor er geen straling (wifi) doorheen komt. Met draad en textielverf zijn de vormen op het doek gezet. Bloemen, plantstructuren en beweging van wind, warrelend en draaiend.
Bezoekers stappen de cocon binnen, het is een intieme ruimte, afgeschermd en toch open en transparant. ‘Je komt in een andere wereld’. Mensen keren even naar binnen en dromen weg bij de wolken en planten.

Borduren is heel langzaam tekenen. De ambachtelijke en de expressieve kant van deze techniek benut ik beide. Zo hou ik alle mogelijkheden open om gevarieerde tekeningen op textiel te maken. Er ontstaat een gelaagdheid door verschillende materialen en technieken: borduurgaren, naaimachinedraad, textielverf, vlas en brandnetelvezels.

Door het gebruik van ornamenten (middeleeuwse/Japanse) ontstaat er een andere vormgeving. Mijn eigen tekenhand is een individuele uitdrukking, een handschrift. Daarnaast is de ornamentele vormgeving  abstracter en gestileerder. Het is een meer collectieve vormgeving en stijgt uit boven (of werkt op een nader niveau, parallel aan) het individuele; een stap verder naar abstractie zonder abstract te worden, een codering, een afspraak over hoe iets afgebeeld wordt, een meer gezamenlijk project, met een gedeelde (beeld)taal.